zondag 22 april 2018

grondhouding (snuffelstage)

De oblique technique van deze week werd me letterlijk gisteren ‘voor de voeten geworpen’ in een levende levendige spontane ‘live’ verbeelding van de tekst.

We hadden afgesproken naar een plek te gaan die ik ken, in het bos om twee dingen te gaan zien.
Op dit plek staat, sinds de 2e wereldoorlog, een nog behoorlijk intacte V1- installatieconstructie in het bos.
En… in het net ontluikende voorjaarsbos, zijn daar ook talrijke plekken met een ‘zee’ aan boshyacinthen.
Vooral dat laatste, is op een goddelijk mooie zonnige dag, echt de moeite van het bekijken waard.

De vader van het gezin, heeft belangstelling voor oorlogsgeschiedenis, maar had deze plek nog niet eerder bezocht.
De moeder van het gezin, houdt van wandelen n de natuur.
De 11 jarige zoon van het gezin, houdt niet zo heel erg van wandelen… meer van computerspelletjes.

Letterlijk ‘ op het punt van vertrek staand’… in letterlijke en figuurlijke zin…. op het laatste moment voor vertrek, bij de deur…gaat de moeder opeens op de knieën en snuffelt aan de deurmat.

Een opmerkelijke actie, die weinigen (zij zelf ook niet trouwens) in hun standaard ‘vertrekprotocol’ hebben opgenomen:

“Heb ik geplast…. zonnebrandmiddel….mijn tas, sleutels, telefoon, zonnebril, geld…. en volledig inzicht  in hoe mijn deurmat op dit moment ruikt?”
(hmm…. nee)

Toch…. In de niet-letterlijke variant…. is ‘even wel actief de moeite nemen om aan je huidige uitgangspositie te snuffelen, voor vertrek en je ‘grondhouding’ daarbij werkelijk een moment aan te nemen’ bepaald wel een aanrader!

(Het bleek ook, haar telefoon, geld en favoriete zonnebril had ze niet bij zich….. maar die bleken ook helemaal niet nodig om toch in al haar behoeften te kunnen voorzien.)

Waarom pluk ik dit ‘moment’ nou als ‘oblique  technique’ uit de live-stream?

Nou, het was het fraaiste voorbeeld in een heel veld van dat thema, gisterenmiddag.

Toen ik zelf op het punt van vertrek stond om naar hen toe te gaan, bemerkte ik dat mijn eigen energetisch uitgangspositie niet helemaal was ‘comme il faut’.

Ik weet hoe belangrijk het is om aan geen enkele interactie met anderen te beginnen, als  mijn grondhouding niet ‘helemaal recht ligt’ en ‘energetisch zuiver’ is.
En dus…. heb ik de moeite genomen om even een paar minuten mijn grondhouding aan te nemen (bewust, ontspannen ‘niets doen’.. plat op bed, armen en benen gespreid, alles ‘los’ laten wat er niet ‘op’ me hoort.)
En pas als ik op de positie  ‘innerlijke vrede’ ben.. (een soort deurmat  met de tekst ‘welkom in volledige vrede’) dan spring ik op en wandel ‘vanaf die positie’ de deur uit.

Tijdens de wandeling was het boeiend om  de zoon in actie te zien.

Hij belichaamde met verve,  de energetisch dynamische versie van ‘Kortjakje’.
(Jak.. Jak…. Jak…)

Na het zien van een zee aan blauwe bloemen en het bekijken en zelfs opklauteren van de resten van de V1-installatie (zich daar fysiek mee verbinden), vond hij de missie wel geslaagd en voltooid.
Voor een verdere wandeling, hoe ‘kort’ ook, was hij duidelijk niet gekomen. (Jak)

Het was interessant om zijn ‘strategie’ om zijn zin te krijgen, in werking te zien.
Een heel arsenaal aan ‘ mopperen, zeuren, licht dreinen, pruttelen en jengelen’ kwam voorbij, toen zijn richtinggevoel hem (feilloos en geheel correct) vertelde dat we van de auto af liepen, in plaats van ernaartoe.

Er was een punt waarop er een beslissing genomen moest worden welke kant we op zouden gaan.

Ik was tot dat moment de informele leider van de expeditie geweest.
Ik was immers als enige al eens eerder in dat deel van het bos geweest en ik had de vorige keer een vrij kort rondje weer terug naar de auto gemaakt.

Maar toen het door mij verwachtte ‘pad’ naar links niet opdook, bleef ik even stil staan voor overleg.
Want als er niet ‘vlug’ inderdaad een pad naar links was, zouden we wel echt te ver van het doel ‘de auto ‘ en het maken van een ‘ kort rondje’ afdwalen.

Energetisch dynamisch weet ik, dat als ‘ de leider’ rustig stil gaat staan in een stil of uitgesproken ‘wat nu?’ , de volgende ‘natuurlijke leider’ .. die op dat moment in de meest uitgelezen positie verkeert om de leiding van de groep over te nemen,  vanzelf naar voren komt.

De moeder keek eens goed om zich heen en vroeg aan de groep:
” Zeg, is dit niet het pad naar links wat we zoeken?’
En ja.. er liep inderdaad een pad…. een beetje gecamoufleerd door beginnend opkomende braamstruiken. Precies op de ‘verste grens’ die ik met de groep (onuitgesproken) bereid was geweest te gaan.
We moesten er alleen iets meer moeite voor doen, het was iets avontuurlijker dan een compleet vlakke gebaande weg.

De moeder liep het hele stuk van dat pad voorop. Ik daarachter. De zoon daarachter. De vader sloot de rij.

Toen gebeurde er iets opvallends.

In die ‘configuratie’, ging de zoon over tot ‘maatregelen’ van een ander kaliber.

Hij stelde ferm aan de orde :” Waarom is het toch altijd het kind wat geen gelijk krijgt!”
(Met een aardig felle ‘snauw’ in mijn richting waarin hij met name ‘mijn gelijk’ vrij rechtstreeks aanviel.)

Vrij laconiek merkte ik op dat zijn inhoudelijke ‘gelijk’ over de positie van de auto, ten opzichte van ons, helemaal  niet ter discussie stond.
Iedereen was het er immers over compleet eens dat we inderdaad nog wat verder van de auto afliepen.
Ik vertelde hem dat hij gewoon nu even in de omstandigheid verkeerde met eigenwijze volwassenen te maken te hebben.

De actuele leider van de groep van dat moment…. liep …. onverstoorbaar en vrolijk door.

We volgden haar en het pad en waren even later binnen de vooraf afgesproken redelijke maten van een ‘korte wandeling’ weer bij de auto terug.

Op die ‘’actie’ op het bospad,  zou ik verder niet teruggeblikt hebben, als de honden van de huishouding niet ook een duit in het zakje van hetzelfde thema ‘lessen in grondhouding’ hadden gedaan.

Na de wandeling, ging ik even met twee honden naar het weitje bij de rivier.
Daar lagen aardig wat stokken en wat is er dan leuker dan die voor de honden weggooien?
Dat vinden de honden ook.. zelfs als er van ‘terugbrengen’ geen sprake is, is het geweldig vermakelijk.

Maar…. in hun enthousiasme…. vergeten ze wel eens even hun plaats in de hele gang van zaken.
Als ik naar de grond reikte, om een stok op te pakken, klapperden er nog al eens wat tanden iets te dicht naar mijn zin bij mijn handen, of kreeg ik een duw.

Met ervaring met groepsdieren, zoals honden weet ik dat ‘meegaan in geharrewar en  gekibbel’ om rondorde van ‘rechten’, of ‘posities’ of iets ‘hebben’ …. ‘nicht im frage’ is…
Het is een vrij heilloze weg.

Volstrekt energetisch dynamisch en in lichaamstaal duidelijk zijn over de gewenste gang van zaken in de ‘troep’  is (wel) aan de orde.

En in de rangorde van behoeften staat voor de ware (wijze), meest ervaren leider ‘ vrede' (onwankelbaar) op 1.

Dat is dus geen persoon, geen ding, geen inhoudelijke mening, waar dan ook over, maar een energetisch dynamische grondhoudingpositie.
Een boodschap die een bewuste (wijze) leider, steeds bewust kan uitdragen door…… op die positie energetisch dynamisch te zijn.
Door in al zijn acties volstrekt helder te zijn over 1 ding:
“We kunnen allerlei spelletjes met elkaar spelen, maar ‘vrede’ is het uitgangspunt en daar ben ik, daar vind je mij … zelfs in het geval dat ik daarvoor op mijn knieën op de deurmat  zou moeten gaan liggen, en plein public…. !”

In ‘vrede’ is er namelijk voldoende ‘ grond’ om rustig en kalm, kleurrijk in ieders behoeften te voorzien.
Het is in ‘onvrede’ dat je elkaars ‘gronden’ gaat betwisten (grauw) .. en daar wordt het (energetische) landschap nogal (langdurig) ingrijpend door aangetast. (grouw)

Nu valt prima te ‘beargumenteren’ dat er niet aan een  ‘prangende behoefte van de jongen werd voldaan’ door de groep.

En dat is ook zo, voor wie alleen maar op de laag van instant bevrediging van instant behoeften  kijkt. 

Maar de jongen staat op het punt van 'jongen' in ‘man’ te veranderen; van kind in volwassene.

Dat is een ontwikkeling van iemand in wiens basisbehoeften door de ouders en ouderen in de groep wordt gezorgd, naar iemand die ook actief kan bijdragen wat er nodig is voor het korte-en langere termijn welzijn van de groep als geheel.

Proefondervindelijk  (veilig) kunnen  leren, in 'snuffelstages' dat de tijd dat  ‘jengelen’ prima  werkt om je korte termijn  behoeften (snel en automatisch) bevredigd te krijgen, inderdaad ‘ achter je ligt’ en de groep daar zelfs vandaan beweegt!

Aanschouwelijk onderwijs krijgen dat je er dan inderdaad voor kunt kiezen om over te schakelen naar ‘oorlogsvoering’ om toch je eigen zin te krijgen door andermans ‘gronden’ aan te vallen en stevige stellingen op te trekken en er projectielen vanaf af te vuren.

Zo mooi dat de context van natuur en overblijfselen uit de geschiedenis, zo helder, zichtbaar en voelbaar illustreerde dat  ‘vrede’ veel rijker, mooier, groeizamer en opbeurender is dan ‘oorlog’.
En dat iedereen (bij toerbeurt) een rol speelt om in die basisbehoefte te voorzien.

De 11 jarige betrok  (verontwaardigd) opeens zijn stelling en lanceerde een scherp geladen projectiel:
” Waarom is het toch altijd het kind wat geen gelijk krijgt!”

Hij zag daarbij even over het hoofd dat hij zichzelf dan wellicht nog altijd (gemakshalve) als kind beschouwd, maar dat de volwassenen in de groep de tekenen van zijn man-zijn beginnen te herkennen .

Zij zullen hem dus, in het belang van zijn eigen ontwikkeling, meer en meer ervaringen gaan aanreiken waarin hij pas ‘krijgt’ wat hij wil, als hij zich, behorend bij zijn werkelijke positie gedraagt.

Zoals en gemiddelde hond echt heel snel doorheeft dat het leuke spelletje alleen doorgaat en die fijne aai over de bol er alleen inzit, als de tandjes ‘thuis’ gehouden worden en de ander niet omver geduwd wordt.  (Een les die des te sneller geleerd wordt, als de leider, ook bewust in staat is om dat allemaal  niet te verstrekken, zolang er nog teveel onrust en gedoe is en de bijpassende ‘rustige’ grondhouding zelf kán aannemen, als voorbeeld om energetisch dynamisch te volgen..)

Het was grappig, dat geheel spontaan aan de avonddis een gespreksonderwerp op gang kwam, over ‘geboren worden’ ( = volstrekt nieuw zijn in het vormgeven van ouderschap)  en het ‘toeschieten van melk’. Hoe dat dan toch vanzelf en geheel natuurlijk, vredig en wederzijds bevredigend  op gang komt, op basis van een paar concrete ‘aanwijzingen’ op het juiste moment, op de juiste plaats, gegeven.

Het ‘spenen’ van het kind,  is net zo’n natuurlijk proces, een tijdje later.. waarin de ‘moeder’ niet meer zo ‘toeschietelijk’ is als eerst en een stuk ‘hardere ervaringen’ aanreikt, waar het kind een stuk meer moeite voor moet doen.

Kortom, snuffel eens wat vaker aan je eigen ‘uitgangspositie’.
Hij zou zomaar eens verschoven kunnen zijn, of niet helemaal ‘zuiver’ meer, do or het vele gebruik ;-)




Geen opmerkingen:

Een reactie posten