Na een poosje:
- constant van baan verwisselen, met voorsorteren en in mijn eigen spiegels kijken
- linksaf slaan, rechtsaf slaan,
- een paar fly-overs benutten en
- het tempo opvoeren en terugbrengen
- een prachtige concrete oblique technique voor het grijpen zien en net als je wilt 'inparkeren' om hem te plukken, weer het signaal krijgen' optrekken' dit is hem niet > 'ergens anders'....
Ik voer namelijk altijd eerst zelf de speelsuggestie uit die ik doorkrijg om te publiceren!
Ik raad niemand iets aan om mee te spelen, wat ik niet zelf heb uitgeprobeerd en het nut van inzie.
Enfin...
De hele exercitie vanmorgen deed me opeens sterk denken aan mijn rij-examen in Utrecht, ergens in de jaren '90.
Het was rond 09.00 uur en het was dus spitsuur op de wegen in en om Utrecht.
Jammer, maar helaas.
Je krijgt gewoon een tijdvak toegewezen.
Ik had snel en braaf alle nummerplaten vlakbij het CBR gebouw uit mijn hoofd geleerd.
Want op de oogtest wilde ik zeker niet zakken en ik had meer vertrouwen in mijn leervermogen dan in mijn vermogen om Nederlandse nummerplaten van vrij grote afstand helemaal goed te lezen.
(En fijn: er werd een auto aangewezen die er al stond toen ik aankwam.)
Daarna gingen we op pad.
Zoals dat gaat zegt zo'n examinator dan:
"Bij de volgende kruising gaan we links." en " Bij de volgende kruising gaan we rechts."
Die aanwijzingen volg je dan naar eigen inzicht zo accuraat mogelijk op, daarbij vooral blijk gevend van je rijvaardigheden.
Nu reden we (uiteraard) in een stuk van Utrecht waar ik ook mijn rij-lessen had gehad.
En dus zag ik van mijlenver aankomen waar 'we' naartoe gingen.
Namelijk, precies de laatste plek op aarde waar ik wilde zijn.
De snelwegoprit met de meest ultra-korte invoegstrook die er in de wijde omtrek ( misschien wel in heel Nederland) te vinden is.
Uitdaging genoeg als het rustig is op de snelweg, maar als het druk is...pfew.. zweten geblazen.
(Want als je niet ' op snelheid' bijtijds in de hoofdstroom komt, moet je razendsnel tot staan zien te komen en dan vanuit stand proberen in te voegen in een baan waar iedereen 120 rijdt. Niet mijn idee van 'fun', zeker niet bij mijn rij-examen).
Ik had slechts luttele minuten om een plan te bedenken wat recht deed aan mijn eigen inzicht van waar ik wel en niet terecht wilde komen.
'Nee dank u voor de interessante suggestie, maar ik ben hier nu de chauffeur, heb de taak om over uw en mijn veiligheid te waken en gezien het feit dat het nu ochtendspits is bij die levensgevaarlijke ultra-korte invoegstrook , stel ik toch voor dat we ergens anders heengaan'...?
Hoe beleefd geformuleerd ook, het leek mij niet de beste methode, gezien de context van dit evenement.
(De eerlijkheid gebiedt, ik heb het niet geprobeerd. In spirituele lectuur wordt altijd beweerd, the truth shall set you free.....maar daar had ik toen allemaal nog geen kennis mee gemaakt)
Ineens dacht ik aan mijn dyslectische partner, die nog wel eens links ging op rijles als er rechts was gevraagd.
Ha.... dank je wel lief, dat je me die 'handige (s)linkse draai' influisterde.....!
Ik kende namelijk de situatie erg goed en wist dus dat er weinig tijd zou zijn bij de voorlaatste kruising.
Daar krijg je de richting aangewezen en moet je meteen de knipper aanzetten en de juiste baan kiezen.
Aangezien ik ( om mijn ontspannen rijbekwaamheid ook wat te bewijzen) rustig aan het kletsen was met de examinator, zorgde ik er wel voor dat ik aan het woord was en hij me moest onderbreken om te zeggen 'we gaan hier rechts'... waardoor ik hem ook wat simpeler ' niet helemaal goed zou hebben kunnen verstaan'.
En zodra die instructie kwam, waarop ik niet verblikte of verbloosde, ging mijn knipper meteen uit (weliswaar naar links) en voegde ik, keurig in alle spiegels kijkend, onmiddellijk de strook voor linksaf in.
In de drukte.... niks meer aan te doen! Het licht ging op groen, ik hield mijn aandacht vaardig bij het verkeer en we reden door.
Ik dacht natuurlijk' hoera', nu moet hij wel wat anders verzinnen.
Tja.... hoe elegant en veilig en ontspannen uitgevoerd ook, ik zal wel niet de eerste geweest zijn die niet zo graag die korte oprit op wilde.
We gingen vervolgens ' links', links' en 'links' en ( ik moet zeggen, de man had stijl)....'dan ditmaal wel rechtsaf!"
(Busted.. ha, ha...)
Nu hielp niets anders me meer dan een schietgebedje:
" Laat het alsjeblieft zo zijn dat ik meteen rijdend kan invoegen!"
Het lastige op die plek is... je kan dat ook pas zien op het moment dat je al bezig bent om in luttele seconden van 60 km/u naar 120 vol plankgas te accelereren. Je hebt gewoon niet al eerder een rustig uitzicht op de snelweg, je komt van 'laag' aanzetten en moet dat wel doen alsof de duvel je op de hielen zit, anders haal de benodigde 120 echt niet op tijd.
Je hebt dus zo'n 2 seconden ofzo om te zien wat de feitelijke situatie is en in te schatten wat je mogelijkheden dan zijn, met.. vlak achter je... ook iemand die als een dolle 120 rijdt.
Dat is allemaal ... vrij veel reden om zweethanden te maken.
(Niet dat dat helpt, maar ja....)
Het gaspedaal 'vol' in, anticiperen op 'dat er plek voor je zal zijn' in een paar 'blinde momenten'.
Dan.... de blik in de spiegels en.. de opluchting.
Ja, het is enorm druk. Maar.. er komt een vrachtwagen aan en die zal 'vanzelf' net voor me me zijn als ik moet invoegen. En... alle automobilisten erachter, zullen hem niet vlak in zijn kont willen kruipen met 120.
En dus, als ik mijn snelheid tegen de 80 laat uitkomen, zal ik genoeg ruimte hebben om achter die vrachtwagen in te voegen. Eenmaal daar, zien we wel weer verder.
Reuze elegant en daar hoorde ik de geruststellende woorden.... "blijf maar achter de vrachtwagen, want we gaan er op de eerste afrit weer af en dat is al over 300 meter."
Wil je het in stijl doen, dan mag je op zo'n moment ook geen enorme zucht van verlichting slaken, maar doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en je hier je hand niet voor omdraait.
De felicitatie en de handdruk, na een verder simpele stadsrit, waren toch waar ik deze uitdaging allemaal voor doorstaan had... een vrijbrief om met 'zulks een voertuig' te kunnen gaan en staan waar ik wil.
De moraal van dit verhaal?
Ach,, zou die er werkelijk zijn.. of is het gewoon een leuke anekdote?
Ik zie wel de alchemiceit....
Zoals het er nu naar uitziet mag ik op mijn levensweg binnenkort weer zien in te voegen op een ultra-korte invoegstrook, in een 'berg-op' situatie met vrij weinig overzicht vantevoren.
Ja, ik heb dat eerder gedaan ( maar nooit eerder 'alleen').
Zo'n (meta-fysische) manoeuvre is duidelijk nog altijd niet helemaal ' mijn kopje thee'.
Ik weet echt veel liever wat verder van tevoren waar ik aan toe ben met de zekerheid dat er ' een goede plek' voor me is waar ik zo, soepel, in in kan voegen en rustig met vol vertrouwen weer door kan.
Maar ja.... proeve van bekwaamheid.....?
Mag ik, als ik de demonstratie met goed gevolg afleg, een (felbegeerde) bevoegdheid op mijn zielsbewijs laten bijtekenen?
Ik moet wel grinniken om de parallel van het 'kunnen lezen van de Universele ken- en voortekens' (kentekens kunnen lezen).
Universele (ken) tekens 'lezen' vind ik nu zelfs een van de allerleukste onderdelen.
Die zijn voor mij dan vast een stuk eenvoudiger te lezen dan Nederlandse kentekens op auto's ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten