zondag 18 februari 2018

superheld

De Oblique Technique kwam deze week van een tekendocent op een Frans College en werd mij via een jonge superheld in training aan gereikt.


De hele lokale gemeenschap leek deze week superhelden in de 'etalage' van het publieke bewustzijn te zetten en met zoveel tekenen van synchroniciteit... hoef ik dan niet heel erg lang na te denken wat de Oblique Technique van deze week eens zal inhouden.... 
En dus doe ik ( naar eigen inzicht ;-) ) braaf met de gemeenschap het huiswerk van de teken-leraar.

Ik introduceerde de jong held buiten in het zonnetje, in de 'truc' om je potlood te gebruiken als 'tool' om  de onderlinge verhoudingen en plaatselijke afwijkingsrichtingen ( t.o.v. 'recht')  van een model goed in beeld te kunnen brengen. Die methode is, met enige oefening (uiteraard), vrij eenvoudig.
Want....je hebt als tekenaar altijd al pen en papier bij de hand.

Wel grappig.
Ik ( docent omgangskunde, met een passie voor fraai gestroomlijnde gemeenschapsmodellen....) realiseer me nu al 'de situatie schetsend' de parallelle lijnen.
Het oog trainen om de onderlinge verhoudingen en plaatselijke afwijkingsrichtingen ( t.o.v. 'recht') in een samenleefmodel te zien.. vergt ook een beetje oefening.

Bovenstaande tekening oogt als een vrij gender-neutrale uitvoering.
Het voorbeeld (wat de jonge superheld zelf op internet had uitgezocht) en die hij als inspiratiebron gebruikte bij het maken van zijn tekening was:


Met mijn passie voor parallellen zien.... merk ik nog iets buitengewoon opvallends op.
Observeer eens hoe de debuterende modeltekenaar 'het hoofd' zoveel groter inschat, ten opzichte van het lijf.
Dat fenomeen zie je ook in welk aandeel  'hoofden' van gemeenschappen vermoed worden te spelen in modellen van organisaties en gemeenschappen!
Ze nemen vaak minstens de helft van het papier ( in bankbiljetten gemeten dan, hé) in....
De onderdelen waarmee de organisatie werkelijk 'loopt' mogen blij zijn met een magere eenvijfde deel van het papier!
De werkelijke 'fundamenten' waarmee het model 'echt stevig  in de schoenen kan staan', vallen ook in die context vaak zelfs compleet buiten het papier! *

(En de hoofden kijken er dan vreemd van op dat zo'n samenlevingsmodel op enig moment in de praktijk omvalt?)

Zijn daarom de hoofden die werkelijk meelopen en echt ( en regelmatig) opmerken hoe de onderlinge werkverhoudingen in de realiteit liggen, doorgaans zulke betere model-leiders.....?

Waar ' wat er op de tekentafels' van de organisaties ontworpen wordt, maatpakken zijn voor het 'lichaam' van de organisatie.. op basis van de werkelijk maten van die 'maat'-schappij????

Het lijken 'zomaar woordspelingen', die 'toevallig' mooi uitkomen.
Een maatpak... komt echt niet 'toevallig' mooi uit!
Dat is zeer liefdevol en toegewijd vakwerk.
(-:

*De eerlijkheid gebied me te melden dat op de originele tekening van de jonge superheld, keurig een paar voeten voorkomen op het papier.
Maar op de foto die ik ervan toegestuurd kreeg (op een tijdstip voordat ik het origineel van de artiest zelf had gekregen) ....waren die wel van de gemaakte  foto-uitsnede afgevallen.

Een observatie van gebeurtenissen die , in zichzelf,  al haast een blogstukje (over o.a. mesnelijke informatievaardigheden) waard is.

Want, ik had eerst zelf met de tablet een foto van de tekening gemaakt.
Zo'n tablet heeft een standaard ' verhouding' een ' frame of mind' als het ware, waarbinnen je je compositie kunt kiezen voor de foto.

Met mijn fotobwerkingsachtergrond nam ik een foto waar vrij veel tafelkleed op stond, maar waar in ieder geval de hele tekening op te zien was. ( Dat tafelkleed kan ik er altijd digitaal weer afknippen, als ik dat wil.. maar de voeten kan ik er nooit meer (uit het hoofd) in de vorm die ze echt hadden precies zo bijtekenen als ze oorspronkelijk getekend waren).

Als 'foto' was mijn versie best wel 'lelijk'. Mogelijk zaten er zelfs wat kruimels en vlekken op het kleed... niet echt fraai.
De versie die iemand anders maakte is als op zichzelf staande foto veel 'acceptabeler' en 'mooier'.
Maar ......zelfs als ik het origineel in handen heb(!) ben ik al geneigd te geloven dat wat ik nu in de foto zie, gedicteerd door een vrij willekeurige 'frame of mind van een apparaat' dat dit de hele tekening ook in realiteit was!

En dat beeld... is erg eenvoudig te extrapoleren tot hoe 'we' als mensen met onze eigen 'frame of mind' omgaan, van onze denkkaders en de verhoudingen daarbinnen.


-----

P.S. van het eind van dezelfde middag:

Na een heerlijke middag buiten in het park, maak ik nog even een wandelingetje.
Wat ziet mijn oog daar nou in de goot liggen?
(Er ligt heel wat gekleurd papier in de goot, er is kennelijk pas een carnavalsoptocht gehouden.)
Ik peuter het los van de straat en bekijk van dichtbij of ik het goed had gezien.

En jawel hoor... weer superheroes, zomaar voor het oprapen in het publieke domein:






















superman v.s. batman.

Ik heb het maar even in mijn zak gestoken om er (weer thuis) een foto van te maken voor het blog.

(-:


---

P.S. van het begin van de avond

Ik kreeg daarnet de versie opgestuurd die de jonge superheld in opleiding vandaag had gemaakt, voor zijn huiswerkopdracht voor school:






















P.S. van dinsdag 20 februari:

De fotograaf van het eerste plaatje in de blog post had mijn berichtje hier gelezen en was erg verbaasd over de gang van zaken.
Bewust ging ze kijken wat er aan de hand kon zijn ( ze zou toch niet de voeten eraf laten in de compositie?).
Wat bleek.... ( de software van) het apparaat 'doet' iets geks. Je krijgt in de uiteindelijke  file niet de uitsnede die je wel op het scherm van je tablet hebt uitgekozen.. er valt dan toch een stukje van af.

Hmm, tja... boeiende kwestie roept dat op.....doet de menselijke geest dat wellicht ook?
Zelfs als je bewust een compositie kiest.... mist er dan in het uiteindelijke resultaat toch iets?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten