maandag 26 februari 2018

Jonathan Zeemeeuw

Gisterenavond las ik voor de derde keer in mijn leven het boek over Jonathan Zeemeeuw van Richard Bach.
Een jaar of 10 geleden las ik hem voor het eerst in het Nederlands.
Een jaar of 3 geleden las ik het in het Frans.
Nu las ik het in de taal waarin het is geschreven, het Engels.

Het verhaal activeerde dit keer (weer) de vleugels van mijn verbeeldingskracht.
Niet alleen op de herkenning:

  • autodidact zijn
  • actief experimenterend geïnteresseerd zijn in het doorontwikkelen van vaardigheden waar de mainstream 'geen brood' in ziet
  • daar (ondanks sociale tegenwind ( je bent een vreemde vogel) en alles met 'vallen en opstaan' leren), toch gewoon mee doorgaan, zelfs al betekent het 'buiten de groep vallen'.
  • bijzondere ervaringen vol levensvreugde in dat proces opdoen
  • op een dag besluiten terug te keren naar de geboorte-gronden
  • in de hoop en verwachting daar (jonge) soortgenoten aan te treffen die (nu wel) open staan om deze facetten uit het palet aan mogelijkheden van de soort, ook verder in zichzelf te ontwikkelen.
Tot zover de herkenning.. ik ben nu op dat punt in mijn levensverhaal beland. Jonathan treft inderdaad een aantal meeuwen aan die van hem willen leren ( zelfs al wordt het nog altijd zeer onconventioneel gevonden in de meeuwenkolonie).

Maar 'iets' nodigde me ook uit om meteen, nu, nog hoger te vliegen in mijn verbeelding op mijn terrein, dan ik ooit voor mogelijk had gehouden en dan  .. nog harder te gaan....  me daarbij  'nog kleiner te maken' en totaal open voor geheel nieuwe perspectieven en indrukken.

Geestdriftig nam ik de innerlijke speelsuggestie aan en 'dook' er vol enthousiasme in.

Een paar uur later lag ik, zoals dat heet, knapjes vlak op mijn innerwereldlijke snuit.
Mopperend op mezelf.
(De exercitie was dus kennelijk niet helemaal zo gegaan als ik het me voorgesteld had,)

Toch....
Innerlijk tilt iets me weer op de been.
De vraag is niet of de wondermooie intrigerende 'choreografie' die ik aangereikt kreeg wetenschappelijk wel zo 'is'.
Het 'juiste' antwoord kan niet zijn, dat omdat het bij een keer proberen niet zo uitpakt als gehoopt, (zelfs al ben ik op cruciale deelaspecten aardig  'ervaren') dat het dus niet 'kan'.
Wie weet, met de toewijding van 'practise, practise practise' .... is het wel mogelijk om het te leren.
Veel interessanter zijn dus de vragen:
Welke 'moves' en technieken zijn er nodig om deze choreografie wel elegant uit te kunnen voeren (en dan lachend op mijn pootjes terecht te komen)?
'Pushing the limits'.

Een beetje de basisveronderstelling aannemen van alle grote innovators:
"Als je het kan bedenken en er bijzonder geestdriftig over bent en het vrij eenvoudig voor je geestesoog zelfs al helemaal voor je zet, dan moet het toch ook mogelijk zijn om het uit te voeren!"
Een innovator blijft niet te lang steken bij de vraag 'of'', maar schakelt naadloos door naar het veel interessantere 'hoe'. 
(Een beetje ethisch opererend innovator weet dan ook nog te vertellen waarom dit voor de hele leefgemeenschap een waardevolle ontwikkeling is, zelfs .. als dat niet onmiddellijk het menselijk equivalent van  'brood' betekent.)

---
Grappig is, dit stukje nog eens overlezend, dat er een clou door Jonathan gegeven lijkt te zijn.

Hij leert in het  verhaal als hij een snelle duikvlucht wil maken, dat hij niet zijn volle vleugelengte moet gebruiken, maar zijn vleugels voor een groot deel ingevouwen moet houden, voor deze bijzondere manoeuvre!
(Bij 'gewoon' vliegen is het wel handig en zelfs aanbevelenswaardig om wel de hele beschikbare breedte te gebruiken!)

Ik probeerde mijn 'dive into the unknown' misschien nog met een  'teveel' conventionele wetenschap aan te vliegen?
Maar ik moet de/mijn 'conventionele wetenschap' in enige mate zien te 'plooien' ( om deze(!)  manoeuvre te kunnen uitvoeren, die.. zo weet ik al uit de voorstelling in mijn geest.......een heel nieuw interessant (leerzaam) perspectief geeft op lijfelijke processen en ontwikkelingen op cel-niveau... die van waarde zijn om via ruimer begrip van wat er speelt, motivatie mee aan te kunnen boren om als mens en als collectief wel te investeren in samenspel-bewustzijns-vergroting.

Meer begrip van 'ontregelde' natuurlijke processen, die ook een hoop 'gender'-gedoe, onbegrip en 'strijd om gelijkwaardigheid', waar we als maatschappij momenteel nogal  mee worstelen op intermenselijk niveau, in een heel ander licht zouden kunnen plaatsen.. de spotlights van de Abundace-dancefloor.

Kortom... aan mijn motivatie om er verder in te duiken zal het niet liggen.
Wordt......vast wel weer... vervolgd.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten