zaterdag 24 februari 2018

Abundance

De hoeveelheid dagen dat ik hier nog op deze woonplek ben, is drastisch aan het slinken.
En dus, ben ik regelmatig aan het opruimen.
Naast 'praktisch' nuttig, maakt het ook overduidelijk deel uit van een losmakingsproces van deze bijzondere plek waar ik drie jaar heb gewoond.

Ik heb nog geen concrete fysieke aanwijzingen wat mijn ' nieuwe schoenen' zijn.
Dat voelt echt niet op alle momenten even comfortabel.
Toch, interessante observatie, als ik er onrustig over wordt en dan juist actief energie besteedt in het weggooien van de 'oude schoenen', voel ik me er al snel weer rustiger onder het ' niet weten'.
'Zorgen maken' over wat er (nog) niet is... verhelderd de geest niet en doet de levenslust ook niet echt vlotjes stromen.
'Dealen' met een behapbare hoeveelheid van wat er wel is, in lijn met wat je al wel weet , wel.
( Zelfs al is dat, levend in dit moment niet ' meer' dan :" ik ga hier binnenkort we, wil geen overbodige ballast meenemen en het ook niet haasje-repje allemaal op de laatste nimmer georganiseerd hebben/")

Gisterenmiddag had ik zo'n innerlijk zizzelende onrust bij me.
De teller is nu ' onder de 20' (dagen) gekomen dat het leven hier mijn gang gaat.
Oei!
Wat te doen? Ik moet nu snel iets organiseren, vlug, was de reflex... een huis, een plek.

In de loop van de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat ik van dergelijk innerlijk 'paniekvoetbal' niet vrolijk wordt.
Ik geef mijn leven vorm door 'te leven in het moment' en het bewustzijn dat het leven me de volgende zinvolle stap aanreikt, op het moment dat hij gezet kan worden.
En, dat als ik die aanwijzingen rustig en met een vredig hart volg, dingen vrij simpel, met weinig tot geen vermorsing van energie op hun plaats vallen.
Worstelen met het leven, is immers een prima manier om jezelf heel erg moe te maken, zonder veel plezier te beleven.
En dus is mijn eerst halte altijd ' vrede zien te vinden in de situatie'.
Wat zegt dit signaal over het hier-en-nu van mijn leven.
Hoe sterker en urgenter het gevoel, weet ik ... hoe belangrijker het signaal om ... nu meteen (urgent en vlug) aandacht aan het signaal te besteden omdat het thema/de te nemen stap ' erg belangrijk' is voor mijn welzijn.

Hoe belangrijker het is, hoe meer mijn innerlijke systemen op een ' o jee... er is niet .. en er moet toch echt nu....' frequentie gaan draaien.
Maar ja, als je al sinds het besluit om weg te gaan, regelmatig en rustig berichten verzend aan mensen waarvan je denkt dat  het tot een nieuwe woon -en leefplek kan leiden ( en dat levert nog geen naam en adres op, zal ik maar zeggen)... welk heil verwacht ik dan van opeens opspringen en lukraak ' weet ik veel' te gaan doen door aan de adressen-boom te gaan schudden?

Kortom, ik weet dat ik het 'thema' wel lettelijk moet nemen, maar de projectie scherper op het hier-en-nu moet zien bij te stellen.
Wat kan ik hier-en-nu, met kalm hart zinvol doen, naar mijn beste eer en geweten?

De manier waarop ik weet dat ik erachter kom, is enorm mentaal gas terug nemen.
Letterlijk, stil gaan liggen en relaxen.
Gewoon ' weigeren' om in actie te komen, als de 'toon van de innerlijke muziek' me absoluut niet bevalt.
'Beste mind & soul',  is de boodschap die ik daarmee in lichaamstaal overbreng " als je hier-en-nu ook maar iets van dit lichaam wilt wat ik in de buitenwereld zou 'moeten' ga 'doen', dan kun je het rustig en helder aan me uitleggen wat het is. Je hebt mijn volle aandacht, maar we spreken ' pianissimo'.. conversatietoon.

Gisteren kwam er het beeld uit naar voren dat het tijd is dat ik me 'los' moet gaan maken van het fysieke 'hier'. Dat 'het leven hier' nu echt in transitie gaat, ook in materiële zin.
En dat een flinke opruimsessie... materie in beweging brengen naar de 'uitgang'....dingen gaan voorbereiden en op een tijdlijn zetten van wat er nog moet gebeuren voor ik weg kan en hoe ik de overdrachts en -afscheidstijd voor me zie... aan de orde is.

Tijdens de anderhalf uur waarin ik in mijn slaapkamer ben gaan kijken wat daaruit weggegooid en gerycycled kan worden, vond ik (onder het bed) , onder een flinke laag stof, een verhaal wat ik 2 jaar gelden ongeveer schreef.
Ik legde het op tafel en besloot het 's avonds nog eens helemaal door te lezen.

Dat verhaal tilde mijn spirit weer helemaal op en danste met me door de kamer.
Het is zo mooi een een eigen creatief product na jaren tegen te komen en er nog (en weer) helemaal blij van te worden.

Ik besloot gisterenavond meteen dat papier gaat niet weg.. het verhaal wordt gerecycled.
Het stond al als pdf-file ergens links achterin de hoek op mijn portal-website, maar ik besloot vanochtend de volledige tekst er direct leesbaar onder te zetten.
Voor de liefhebbers van 'dansen met het leven' ( in plaats van worstelen).

The Abundance.

Gisterenavond liet ik weer, comme d'habitude, al mijn indrukken van de dag rustig 'los' en vroeg ' als er iets is wat mijn aandacht nodig heeft, zeker als het verband houdt met ' waar ik naartoe ga' laat me dat dan heel helder weten, morgenochtend'.

Vanmorgen kreeg ik een fantastische Abundance choreografie door in luttele minuten, na het wakker worden: werktitel 'de muze en de smid'.
Ik was wild enthousiast. Wat een schoonheid, wat komen er een prachtige lijnen in samen, wat een prachtige contrasten. Wat kunnen de 'Abundance-partners' voor wie deze choreografie compleet op maat geschreven is, daar enorm kun eigen kwaliteiten en talenten in laten schijnen en een totaal compositie in neerzetten van pure top-klasse kwaliteit!

Terugzakkend in de beslommeringen van opstaan en aan de gewone dag beginnen in de fysieke wereld is de gedachte wel ' O mijn God!'
Ik realiseer me in volle omvang dat enige (vrij veel) hulp van dat bezielde uitzend-en huisvestingsbureau van 's werelds unieke toptalenten wel hard nodig om dit specifieke (volstrekt onconventionele) arrangement naar de dansvloer van het leven op Aarde te brengen. Er moeten dan echt nog wel heel wat stappen gezet worden, op de 'grond' in de fysieke wereld. Daarvan besef ik ten volle, dat er heel wat ' niet aan mij zijn' om te (kiezen) om te zetten.
Mij lijkt het fantastisch als deze choreografie tot reële uitvoering kan komen.
En er is een drive om er alvast een 'boek' over te schrijven.
(He, ik ben o.a. verhalenverteller!)
Is dat de nuttigste manier om een groot deel van mijn komende tijd te gaan besteden?

Practising what you  preach.....?
Abundancing.... !
With a BIG leap of faith.. trusting that my dancepartner (life):

  • will catch me in time and 
  • can lift me (easily) 
  • for he has all the physical skills and meta-physical strenght neccessary for this move to succeed and 
  • will put me gently down where I/we need to land, 
  • elegantly, with grace and perfection
  • on the exact right beat for both jump and landing, 
.... if.... only I dare to jump, trust and hold my poise?

Pfew.... scarily beautiful.

















Geen wonder dat ik geen overbodige ballast wil meedragen als ik zo'n sprong maak ;-)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten