donderdag 4 januari 2018

cruciaal: wie is toch die.....

Tot eind maart/begin april, ben ik nog in Noord-Frankrijk, op de plek waar ik drie jaar heb geleefd.

Waar ik daarna ga leven, is op dit moment nog niet verder duidelijk dan dat ik mijn nieuwsgierigheid wil verkennen: Of (en zo ja hoe) 'Nederland' en 'ik' elkaar wederzijds kunnen voeden in de ontwikkeling.

Kortom .. dat ik dan  in 2018 een periode 'ergens in Nederland' ga zijn.. ligt dan voor de hand.

Ik merk dat ik me in mijn sociaal-emotionele-mentale ( energetisch) voorbereiding al meer blootstel aan de 'vibes' van het huidige Nederland, dan ik de afgelopen jaren heb gedaan.

Ongeveer sinds ik, midden december,  het besluit heb genomen dat de 'blik' op de relatie met Nederland is gericht, kijk ik vaker naar de BVN.
Daar zijn allerlei programma's te zien die me een indruk geven van het dagelijks leven en de ontwikkelvraagstukken die de Nederlandse samenleving kennelijk interessant genoeg vindt om er t.v.-programma's over te maken.

Gelukkig is er de knop ' uitzending gemist', zodat ik mijn eigen kijkmoment kan bepalen.

Gisteren raakte ik gefascineerd door het programma Jan wordt vader.
Zelf ben ik een van die 'bewust kindervrije' vrouwen, die ('dus') normaal gesproken echt helemaal niks met baby-en ouderschapsprogramma's heeft.
Maar ja, met een interesse in de ruimere vraag ' welke samenlevingsvraagstukken ( wel ' mijn ding'!) houden Nederland momenteel zoal bezig'; presenteerde een hele colonne (van t.v.) bekende en onbekende Nederlanders misschien wel het kernvraagstuk waar de spreekwoordelijke' iedereen aan puzzelt..... :
"Hoe combineer je, in de context van de huidige samenleving, werk- en privé leven zinvol met elkaar?"

Ik werd erg onrustig van de uitzending, vooral naderhand, toen ik erop ging reflecteren.. mijn 'zelf'  ertoe ging verhouden.
Daarbij greep een ' wat heb ik in dat Nederland te zoeken' onrust vrij wild om zich heen, gisterenavond!

Nou is het mij in de afgelopen 10 jaar nogal van pas gekomen om dat soort onrust niet onmiddellijk van me af te gooien, maar zo'n vraag 'tot me te laten spreken '.
Als ik dat doe (bijvoorbeeld door er rustig een nachtje over te slapen) is het passende antwoord, in 99 van de 99 gevallen ( ;-) ) een stuk rustiger, helderder en inzichtelijker dan de turbulente (sterk emotioneel geladen) informatie/energiesoep die er kennelijk in me ronddraait, waar ik 'wijs' uit probeer te worden.

Grote innerlijke turbulentie in mij kom eigenlijk altijd voort uit 'niet weten'... onvoldoende inzicht hebben, overzicht, begrip... (ver-)'binding' van het 'zelf' met de veelheid aan indrukken die zich aandienen... om er 'iets' mee te kunnen.....weet ik uit ervaring.

En dus ga ik slapen ( iedere avond, trouwens) met de bewuste  instructie aan mijn innerlijke 'zelf'' dat ik alle indrukken van de dag 'los' laat en dat als er iets is wat ik ervan te leren, te begrijpen, in te zien, of mee te doen heb... ik daar de volgende dag helderheid over krijg.

Wat ik 'ermee kon doen' (speelsuggestie voor mijzelf) was een voorstel voor een programma sturen aan de R&D afdeling van BNNVARA.
Dat heb ik gedaan.
De inhoud van dat voorstel beschouw ik op dat moment als vertrouwelijk, tussen BNNVARA en mij, zodat ze er rustig zelf over na kunnen denken.

Toch zit er een deel in het voorstel, wat ik hier wel kan en wil aanhalen, omdat het een bespiegeling op zo'n kernkwestie in Nederland betreft.

-----
Nogal veel mensen jongleren met die kwestie op een manier die hen eigenlijk, in wezen, niet bevalt, volgens het model ‘ grenzen bewaken’ en ‘schipperen’.. .

Alle ouders uit de aflevering komen eigenlijk met dezelfde oplossing: ‘ zorg dat je op de cruciale momenten’ aanwezig bent.
( In de uitvoering betekent dat: zowel op je werk, als thuis).

Dat klinkt op papier best redelijk en bruikbaar. 
Toch plaats ik daar vanuit mijn expertise een kanttekening bij.

Kennen we de slogan nog van t.v.:
 “Wie is toch die man die op zondag het vlees snijdt?”
Ik denk dat als ‘we’ als maatschappij niet ook (snel) met een serie alternatieven voor deze werk/privé-combineerstrategie aan de slag gaan, de volgende generatie (kinderen/partners/grootouders)  zich gaan aanvragen:
“wie zijn toch die mensen die op ‘cruciale momenten’ mijn leven (meestal net te laat trouwens)  binnen komen hollen?”

Hoe zit het nou eigenlijk echt in het leven.. wat is dat eigenlijk…. ‘cruciaal’?

  • Hoeveel werkelijk diep wezenlijk cruciale momenten in je eigen leven vonden plaats op een vooraf afgesproken tijdstip, die ‘ingeplant’ stonden?
  • Hoeveel wezenlijke binding bouw je op met mensen die (blijkend uit hun gedrag) in hoofdzaak die momenten met je willen doorbrengen delen waarop er ‘er iets gebeurt’ wat vooral leuk op hun CV/Instagram/Facebook staat en anders (fysiek of met hun aandacht) ergens anders zijn ?
  • Zou het zo kunnen zijn dat een wezenlijke samenlevingsverband wat ‘goed’ zit, prima (af en toe!) tegen het stootje kan dat er ook een bijzonder moment niet ‘live’ meegemaakt wordt?
    Of zit de crux van een ‘goed en prettig’ (samen-) leven in het bijwonen van de ‘feestjes en andere hoogst gedenkwaardige momenten’.. waarbij het prima is om het ‘(samen) stilstaan’ in de gewone dagelijkse dag maar helemaal over te slaan?
  • Hoe cruciaal is het voor jou eigenlijk, om überhaupt belangwekkende dingen met iemand te kúnnen en willen delen, dat die ander vrij aardig zicht heeft op de totále context van je leven, omdat 'ie… dat ook in voldoende mate mee-maakt.. het zichtbare deel net zo goed als dat ‘andere’ deel (het ‘invoelbare’, het ‘ onuitsprekelijke’ )? 

-----

Dat is een 'cruciaal' (ha, ha) deel van de 'helderheid' die uit alle energetische informatie die in de uitzending zat via mijn filters, van mijn ervaring en mijn expertise,  naar voren kwam. ('nadruk op inhoud'.. wat ik 'er' te vinden had. )
Het andere deel ('nadruk op proces') is een concrete speelsuggestie die ik BNNVARA aan de hand heb gedaan om daarmee actief te gaan spelen, in formats waar zielsverwant Tim Harford ook heil in ziet. ( zie dit filmpje over de waarde van trial-and-error)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten